Doktor medycyny i filozofii Georg Seger (1629-1678)

Wiek XVII przyniósł medykom toruńskim ważne osiągnięcia, Należały do nich między innymi operacje chirurgiczne u dzieci, które zainicjowali już w roku 1667 fizyk miejski Szymon Schutzius i chirurg Antoni Stadtlender. Do równie ważnych zaliczyć należy pierwsze badania sekcyjne wykonane przez dr med. Georg`a Segera.

Urodził się w Norymberdze w roku 1629. We wczesnej młodości przybył z rodzicami do Torunia i dlatego w wieku dojrzałym uważał siebie za toruńczyka. Po ukończeniu toruńskiego gimnazjum podjął studia medyczne. Studiował na uniwersytetach w Lipsku, Wittenberdz, Altdorfie, Bazylei i Kopenhadze gdzie przebywał najdłużej. Pociągnęła go tam asystentura i przyjaźń wybitnego anatoma duńskiego Tomasza Bartholinusa (1616-1680), któremu zawdzięczał później swoje zainteresowania i sukcesy w tym przedmiocie. Promocję na doktora medycyny i filozofii uzyskał w roku 1660 w Bazylei. Jego talent pedagogiczny sprawił, że w latach 1650-1652 zaangażowany został na stanowisko guwernera synów Teodora Potockiego. Ostatecznie wrócił do Torunia obejmując w roku 1663 stanowisko trzeciego fizyka miejskiego obok lekarzy: Krzysztofa Meisnera i Szymona Szultza. Pierwszą sekcję przeprowadził w roku 1666, 70 lat wcześniej niż dr med. Henryk Leelhóffel w Warszawie. Popularność dr Segera musiała być znaczna skoro przez 12 lat zajmował stanowisko lekarza nadwornego trzech królów polskich: Jana Kazimierza, Michała Korbuta Wiśniowieckiego i Jana III Sobieskiego. Dr Seger był autorem przeszło 30 publikacji, a wśród nich pięć dotyczących padaczki: "Epilepsja ex incauto usu olei iuniperin", "Epilepsja igne curata", "De epilepsja gravidarumeiusgue embrione per XXV hebdomadas infestante", "De caecitate post epilepsiam In paruriente" i "De strabismo ex epilepsja" oraz diagnostyki zwłóknienia trzustki "De Scirro Pancreatis et Glandularum Mesenterii Lethali". Powyższą publikację oparł na podstawie przypadku 3-letniej dziewczynki przybyłej do Torunia z Lublina w roku 1673. U pacjentki stwierdził opóźniony rozwój fizyczny, przewlekłą gorączkę, wymioty oraz biegunkę. W badaniu pośmiertnym wykonanym przez chirurga Bartholomäusa, a Taubenheima ustalono, że jedyną zmianą chorobową była stwardniała trzustka i węzły chłonne krezki. Opis ten znalazł stałe miejsce w literaturze światowej dotyczącej diagnostyki mukowiscidozy. W roku 1675 opuścił Toruń przenosząc się do Gdańska, gdzie zmarł 19 grudnia 1678 r.